جاگذاشته ام دلی...

هرکه یافت

مژدگانی اش تمام زندگی ام..........

حقیقت دارد که من می توانم با شعرهای تو با باران مشاعره کنم

و بند نیایم ...

من فانوس بدست در آن پیچ و خم جاده تاریکی

بس به دنبال تو گشتم دگر خاموش شده ام

به شوق دیدنت اما

               می سوزد فانوس

منتظر باش که روزی خبری از من خسته به دستت برسد

 از تلخیه شیرین روزگارم

           به جای کوه

                   دل کند فرهاد...

دیشــب صــدای تیشه از بیســـتون نیامد            شاید به خواب شیرین فرهـــاد رفته باشد

حس می کنم تو رو، تو هر شب خودم ، من عاشق همین احساس تو شدم

 حست جهانم و وارونه می کنه ، آرامشت من و دیوونه می کنه

 حس می کنم تورو، یه عمره تو خودم ، بازم به من بگو دیر عاشقت شدم

 کُشتی غرورم و، دیوونگی کنم ، بازم منو بکُش تا زندگی کنم

 می میرم از جنون، تا گریه می کنی ، با بغض هر شبت، با من چه می کنی

 چشمای خیست و، رو بغض من ببند ، من گریه می کنم حالا برام بخند

 من در کنار تو، دریای خاطره ا م ، وا می کنی درو، بی تو کجا برم؟؟؟!!

باورم نیست چنین زار، به تیغم بکشی
قصه های سحرت
پاک دروغ!
وعده ی باغ انار؛
بوسه هایی ،
که خبرش را
همه مرغان هوا می گفتند،
عطروصلت،
بوی عشقت،
دست بردن دربناگوشت دروغ
من چرا آسان پذیرفتم دروغ؟
باورم نیست
که وقعی ننهی میل مرا....!!!!

این اشک من
از چشمه ی آن زخم قدیمی است که جاریست...
این یاد من و نگاه سردت به دل تب زده ی من
شده آتیش فلانی ....!
جرم من بارش این خاطره ها
برسر، پیکر این کویر ِخشک و خالی ِ هوای ِ تو بوده و هست
به چه حقی؟
به چه جرمی؟
عرصه ی خاطره را به روی من می بندی...؟!

چه احمقانه می رسم به دست های خیس تو         به چشم های شاعر و نگاه دل نویس تو
چه پر دروغ می رود ، از این افق نگاه تو           چه ساده می شوند باز دروغ ها رئیس تو
مرا به بی نگاهی ات اسیر می کنی و من         کلافه ام دوباره از صدای هیس هیس تو
چه شعر ها که گفته ام برای چشم های تو          برای بی خیالیت و سایه ی خسیس تو
چه فایده که گوش تو ندیده شعرهای من          تو شاعر دروغ ها ؛دروغ ها انیس تو
چه احمقم به دام تو ، چه احمقانه خام تو           دروغ ها به کام تو ، زبان دروغ ریس تو
....
دوباره می نویسمت ولی نه خیس و ماندنی     دوباره می نویسم از دوروئی سلیس تو

لبانم دروغ میخندند ، دروغ می گویند ، دروغ می بوسند
دستانم دروغ می نویسند ، چشمانم دروغ می بینند
پاهایم دروغ راه می روند ، گوش هایم دروغ می شنوند
اما تنها بوی تو حقیقت است

هنوز مي لرزم... نه ازسرما! از حرفهايي که به دلم قاب کردي...

انصاف نبود
رفتنت با خودت بود
فراموش کردنت با من....!

بی هوا می آيی...
مرا هوايی می کنی
و می روی...
چه رسم ناجوانمردی را
خوب می دانی....!

خیلی وقتا به این نتیجه می رسم

تمام  زیبایی ما به خاطر نرسیدنمون به همه

به خاطر این فاصله هاست ...

وقتی می رسی

مزه ی دهان این و اون می شی

خورده می شی ... خورد می شی

وقتی نرسی...همچنان متصل به شاخه ی زندگی هستی

به اسم عشق چیده نمی شی

تا که به هوس تجزیه شی !!

پس بیا مسیرمون رو عوض کنیم

بیا بهم نرسیم ...

دلم برای یک غیر منتظره تنگ شده ، یک تلفن غیره منتظره

یک دیدار غیر منتظره ، یک حرف غیر منتظره ، یک آدم غیر منتظره

خیلی غیر منتظره ....

زندگی به من آموخت هيچكس شبيه حرفاش نيست.......!!

آخر قصه را بردار و با خودت ببر…همان یکی بود یکی نبود ,

همان گنبد کبود را برای من بگذار…در فکر شروعی دوباره ام!

من بودم و هنوز کس دیگری نبود!!!

من از تو عاشقترم

برای اینکه .... این منم که تلاش می کنم تو مغرور بمانی....

من به تو بها میدهم و تو... اعتماد به نفست آنچنان بالا میرود

بوی سیب که پیچید در میان ما، تو مرا گم کردی و من...

 تمام دنیا را...................!

خط زدن برمن 

پايان من نيست

آغاز بي لياقتي توست!!!

برایت به هر رنگی در آمدم تا بمانی
میدانم رفتنی میرود آخر
من میمانم و این همه رنگ که باید از تن پاک کنم...!

چقدر حرف هست و من...
فقط “سکوت” می کنم !
آمدنت را سکوت کردم
داشتنت را سکوت کردم
رفتنت را سکوت کردم
انتظار بازگشتت را هم ..............
.
.
.
حالا نوبت توست :
(( باید در سکوت به تماشا بنشینی سوختنم را )) !!!

هنوز دروغهایت را در گنجه دارم …
گاهی باورشان می کنم و باز عاشقت می شوم !!!

“خداحافظ” آخرین کلامی بود که از تو شنیدم !
و باز قصه ی تلخ جدایی و آن راه بلند که تو را از خلوت من می ربود …
آسمان می گریست
شیشه ها می گریستند و من مبهوت رفتنت !!!
در پس شیشه های مه آلود بغض دردناکم را بلعیدم
دیوانه وار گریستم
و تو را بدرقه کردم …

می بوسم و می گذارم کنار ...
تمام چیزهایی که ندارم را !
دست هایت را ...
عاشقی ات را ...
همه را !
... عادت احمقانه ای ست
چسبیدن به چیزهایی که ندارمشان